بلاگ

توی سالن پذیرایی خانه‌ی پدری نفیسه نشسته ایم. مامان هنوز معذب است و با چشم های کنجکاو همه جا را از نظر می گذراند. یک دست مبل راحتی ال مانند، گوشه ای چیده شده، ما اما بی توجه به اصرارهای مکرر نفیسه روی فرش سبز …

پلک های به هم چسبیده ام را آهسته باز می کنم و بعد از یک خواب راحت چند ساعته، از زیر منافذ مشکی چادرم، نور خورشید را دنبال می کنم و از ذهنم می گذرد که چقدر گرم و پر انرژی می تابد… دلم می …

نمی دانم… اصلا من تهران چه می کردم؟ چرا از خانه و خانواده ای که تنها پناه و پناهگاه همیشگی ام بوده و هستند، فاصله گرفته بودم؟ چرا خودم را مجبور به دوری کرده بودم؟ حالا چه چیزی نصیبم شده و چه چیزهایی از دست …

روی دیواره رو به رویم پارچه بزرگ مشکی ای زده اند که با نام “ابا عبدالله” زینت گرفته. بی اختیار نگاهش می کنم و لبخندی می زنم. ته دلم قرص می شود. نباید ذره ای نگران باشم، من با توکل به خودش تصمیم گرفته ام …

دستش را بدون هیچ حرفی بالا می آورد. کلید را می اندازم کف دستش و می گویم: _یکم جمع و جور کردم امروز، دوست داشتم وقتی میرم همه جا تمیز باشه. به گلدون های پشت پنجره هم آب دادم… تا چند روزی لازم نیست بهشون …